 |
SEN, SEVGİ'M,
İMAN'SIN
Aldığım tüm ışıklar, bilgiler,
Birşeyi işaret ediyor da,
Ben gerçekten ne istiyorum?
Onların işaret ettiği şeyi ne kadar istiyorum?
Azsa isteğim, ne yapabilirim...
Çoksa, neler yaparım...
Kolay mı? Bunca emek verilen o içerdeki çocuğu dışarı çıkarabilmek?
Kolay mı ona anlatılmış olan herşeyi silmek?
Kendim olduğumda mutluluğu bulduğum için değil,
Kendim olduğumda, herşey mutluluk!
Ben mutluyum.
Bana bir kez daha kendim olma şansını verselerdi,
Eminim bu kimliğim, bu gözlerim, bu saçlarım,
Bu tenim, bu kalbim olurdum.
Eminim, bana bir kez daha kendim olma şansı verdiler,
Ve ben bu kişiliğim, bu yüzüm, bu kolum, bu bacağım,
Bu bedenim, bu özge'm oldum.
Eminim, sen, okuyan sevgi'm,
Sana bir kez daha kendin olma şansı verdiler,
Ve sen bu sevgi'n oldun.
Bize, eminim ki, son şansları da verdiler.
Biz, eminim ki, son şansın içindeyiz.
Dünyaya bir kez geldiğimizi anladığımızda,
Sonsuzluğun kıyısında olduğumuzu görecek
Ve bırakacağız kendimizi oraya.
O zaman oradan düşmek de uçmak demek, biliyor muydun?
Orada yükselmek ve düşmenin olmadığını,
Kendini bir kez bırakanların,
Artık ne yükseldiklerini,
Ne de düştüklerini biliyor muydun?
'Bir kez daha gidiyorum.' demene gerek kalmayacak o an.
Bir kez daha pişman olmak, Bir kez daha dönmek zorunda kalmayacaksın o zaman.
Sen, sen olacaksın o zaman.
O zaman giden sen'le, gelen sen aynı olacak.
Bileceksin ki sana ömür diye biçilen,
Senin eline alıp da kestiğin bir tutam iman...
İman ettin ki, buradasın sevgi'm.
İman et ki, sen sadece, Sen Olmaya geldin.
* Şiiri okuyan herkesin içindeki sevgi'ye ve kendimdeki sevgi'ye yazılmıştır.
Bu şiiri, bana sevgi yolunu açan, sonsuzluk yolundaki tek rehberim Sevgi Ersoy'a ithaf ediyorum.
Yaradılmış olan herşeyde aynı sevgi'nin bir nabız gibi attığını bana gösterdiği ve göstermeye devam ettiği için...
